Dag 14 - Ouarzazate -> Aït Ben Haddou

Vanmorgen werden we om 8 uur wakker. Ik had redelijk geslapen maar Pascal had na 3 verschillende bedden en de grond nog niet echt kunnen slapen. Het was namelijk nog best warm en er waren extreem veel vliegen. Ik lag bij de ventilator dus had nog wel een beetje kunnen slapen.

Heerlijk gedoucht, ontbeten in het restaurant (weer een buffet, wat een feest!) en daarna zijn de kinderen gaan omkleden en gelijk gaan zwemmen.
Wij hebben heerlijk gelouncht op balkon, Pascal was niet zo lekker van het ontbijt maar gelukkig was dat na een half uurtje ook weer weg. Rond 10:00 de schone was opgehaald, helaas niet netjes opgevouwen zoals afgesproken maar in een zakje gepropt. Pascal en ik hebben dus samen de was nog even gevouwen en gesorteerd. Eindelijk weer wat kleding keuze! We hebben nog zeker 2-3 wassen liggen maar binnenkort kunnen we dat zelf doen. Ik was blij dat ik niet meer had gegeven want we hadden het netjes gesorteerd ingeleverd en gevraagd om 1 gekleurde en 1 donkere. Het was niet veel dus zelfs in een kleine wasmachine moest dat passen. Toch zei die: het waren 3 machines toen ik hem 100 dirham betaalde. Ik hield vol en uiteindelijk zei hij "ok" en liep hij weg.

Terwijl de kinderen nog tien minuutjes in de tuin mochten spelen (EN IN DE BUURT MOESTEN BLIJVEN!!) hebben Pascal en ik besloten vandaag naar Aît Ben Haddou te rijden. Na een korte zoektocht een super (qua beoordeling) hotelletje gevonden en deze geboekt.
Toen de avonturiers een kwartier later nog niet terug waren, zoals afgesproken. Ik had dus al vijf minuten extra ingecalculeerd, zijn we gaan roepen, daarna fluiten en omdat we geen reactie kregen is Pascal ook gaan zoeken. Uiteindelijk zeker 10 minuten gezocht en om 11:30 waren ze dan eindelijk (hun gelukkig nog relaxt) terecht. Ze hadden een granaatappel geplukt en waren helemaal tot aan de rivier gelopen.
Gelukkig hebben we ze geleerd in ieder geval altijd samen te blijven en hadden ze dat ook gedaan ondanks dat Noé het er niet mee eens was dat ze zolang weg bleven.
Ze waren in ieder geval niet in paniek en hadden samen weer iets spannends meegemaakt en... heelhuids terug. Dat was na onze kleine schrik het belangrijkste. Ik weet dat (vooral Dev) heel bijdehand is dus maak me nooit zo heel erg snel zorgen, ze vergeten gewoon altijd de tijd en zeker zonder horloge is dat moeilijk te bepalen.

Afijn, we konden eindelijk uitchecken en op weg naar Aît Ben Haddou.
Het zou een rit van ongeveer 3,5 uur zijn maar met een tussenstop voor koffie en lunch ergens onderweg en later nog een plas stop, kwamen we ff voor 5en hier aan.
We kregen onze ruime, zeer schone, nette en super goed gekoelde kamer. Super de luxe dit voor ons!! Hier gaan we goed slapen :)

Om 17:00 naar beneden gegaan, thee gekregen van het hotel, administratieve verlichtingen voldaan (ja ja we worden gevolgd, elke dag moeten we onze gegevens invullen van waar naar waar we reizen en dit controleert de politie iedere avond bij de hotels werd ons verteld), hebben we een ijsje gegeten en zijn we op weg gegaan naar de filmset waar onder andere de films: The Gladiator, Game of Thrones (seizoen 4), Asterix en Obelix, Indiana Jones en nog veel meer films zijn opgenomen. Het was echt vlakbij het hotel en na 10 minuutjes lopen hadden we er kunnen zijn.... Als..... we niet aangehouden waren door iemand die maar dingen bleef vertellen, laten zien en mee bleef lopen ondanks dat we al 4x vriendelijk hadden bedankt. Hij wilde ons om laten lopen via de brug, uiteindelijk hem van ons afgeslagen en de droogstaande rivier over gelopen. Foto's genomen en alles eens van dichtbij bekeken. Pascal en Devinho wilde graag helemaal naar boven om te kijken dus betaalde 10 dirham entree per persoon en gingen binnen kijken.

Ondertussen waren Noé en ik beneden aan het wachtten en kwam er een oudere meneer bij ons die alleen maar Frans sprak. Hij bood ons krukjes aan, foto's te maken, thee en een kijkje in zijn huis. Met veel moeite heb ik de helft weten af te slaan, maar toch het krukje en de thee aangenomen. Hoe ze het doen, doen ze het maar ze krijgen het toch voor elkaar.
Normaal vind ik dat het beste en leukste van reizen; contact met de lokale bevolking, toch voel ik me hier in Marokko tot op de dag van vandaag niet op mijn gemak. Buiten dat ik als westerse vrouw veel en lang aangekeken wordt (en niet met een positieve uitstraling) vind ik het vooral vervelend dat we de ervaring hebben dat ze overal iets aan willen verdienen. Dat zit dus constant in mijn achterhoofd en vind ik oprecht jammer maar is nou eenmaal wel de bedoeling van de meeste. Een foto met mijn dochter samen? Natuurlijk vind ik dat leuk, maar ja dan wil hij weer geld, hoeveel moet ik hem dan geven? In zijn huis kijken? Geweldig! Ik zie graag hoe ze leven, maar ja als we voor elke handeling die we accepteren moeten betalen komen we hier failliet vandaan.

Na een tijdje kwam er een jongetje van een jaar of 3/4 naast ons zitten die mij heel schattig over mijn arm begon te aaien en aan mijn kleding zat. Toch kreeg ik er een raar gevoel bij en was in behoorlijk in de war. Sowieso houd ik non stop mijn tas en telefoon goed in de gaten dus nu ook maar ik kan en wil ook gewoon niet geloven dat dit kleine, schattige jongetje ook maar andere bedoelingen had dan wat liefde geven en ontvangen. Toch voelde het ongemakkelijk en zijn we na een paar minuutjes opgestaan en hebben we gedag gezegd. Het kleine ventje bood ons nog een punt kaasje (la vache quirit) aan en toen we bedankte en wegliepen kwam de oudere meneer nogmaals vragen of hij foto's van ons moest maken. Mooie herinnering aan je vakantie opperde hij. Ik wees naar mijn hoofd en zei dat de herinneringen daar zitten en blijven, ook gaf ik nog beleefd antwoord door te zeggen dat ik al voldoende foto's had terwijl ik Noé aan haar handje mee trok de poort door. De meneer bleef vriendelijk zwaaien. Ik heb Pascal bericht dat wij alvast opzoek gingen naar een eet tentje en dezelfde route terug zouden lopen.

Eerst water, want van die warmte krijg je dorst! Noé zit op bijna 2,5 liter vandaag! De kleine topper. Samen hebben we ergens een flesje water gescoord en even gezeten. Na een minuut of 10 kwamen Pascal en Devinho langs lopen en hebben we samen een restaurantje opgezocht en gegeten. In het hotel zelf was een menu behoorlijk prijzig (120-130 dirham) dus we waren bang dat dit plaatsje in de buurt van toeristische trekpleister wat duurder zou zijn. Gelukkig bleek het mee te vallen en had het eerste de beste restaurant zelfs een kaart ter inzage buiten, we werden niet gelijk opdringerig naar binnen geroepen of gevraagd waar we vandaan kwamen dus zijn we gaan zitten.

Er bleek een vrouw te werken, dat verklaarde al een hoop. In eerste instantie leek ze ongeïnteresseerd en chagrijnig toen we om de kaart vroegen maar gelukkig bleek ze later best vriendelijk te zijn. Ze is zelfs ketchup gaan kopen aan de overkant omdat Noé daar om vroeg.
Om 20:00 zijn we weer richting hotel gelopen en gaan we op en top genieten van onze koele, ruime, schone kamer en hopelijk heerlijk slapen.
Morgen rijden we naar Essouira, wegens alle goede berichten vullen we onze laatste twee ongeplande dagen daar in. Of als het ons toch niet zo bevalt als de andere, maken we er 1 van en gaan we de andere naar Safi, een kust plaatsje iets hoger.
Vanuit hier gaan we dan weer naar Imlil (2 dagen, 2 locaties) en daarna naar Marrakech en opnieuw Essouira. Als laatste Casablanca en dan richting Portugal voor nog een nachtje overstap.
Daar inmiddels ook een appartement en taxi geregeld zodat we dat niet meer kunnen vergeten.

Heb een goede nacht allemaal en geniet van jullie weekend!