Dag 15 - Busan -> JeJu-Eiland

Hai allemaal!
Het verslag later dan normaal, het reizen is heerlijk maar uitrusten doe je er niet van. Zeker niet na een gebroken nachtje met vroeg opstaan. We pakken voldoende tussendoor onze rust maar dan is nog een uur of wat achter de laptop even teveel. Dus nu fris en fruitig in de ochtend (bij ons).

De wekker ging al om 5:00 vanmorgen, maar alles liep zoals gepland. Noé voelde zich gelukkig iets beter, dronk nog wat koud water en nadat we aangekleed waren stonden we om 5:46 buiten. We lilepen richting de metro, zodat we in ieder geval de juiste kant op liepen, maar al snel zag Pascal een taxi rijden die hij aanhield.
Geregeld! De koffers paste, als één van de weinige keren, beide in de achterklep. De meeste hebben hier een LPG installatie achterin liggen en dus zit Pascal vaak met een grote koffer op schoot voorin.

In een kwartier reden we naar de luchthaven voor nog geen ₩8000.
We waren daar dus 06:10, lekker op tijd. We mochten 20kg per persoon bagage mee. Zowel het inchecken met 2 koffers, die beide iets te zwaar waren (maar omdat we er maar 2 hadden ipv 4 was dit geen probleem) als het stukje douane, verliepen probleemloos. Omdat het een binnenlandse vlucht is zijn de controles niet zo streng. Hier zie je ook wel weer dat het een gestructureerd land is met regeltjes en dat alles soepel verloopt.
We hebben nog even ontbeten en wat gedronken om vervolgens te wachtten tot het tijd was..

Om 07:50 stond iedereen netjes in de rij om te boarden. 08:00 was iedereen in het vliegtuig en iets later dan gepland maar nog netjes op tijd stegen we 8:10 op. Tijdens de vlucht kregen we nog wat te drinken en 50 minuten later landen we alweer op Jeju-eiland.
Even warm, iets toeristischer, maar verder zag alles er hetzelfde uit. Soms heb je echt gelijk zo'n "eiland gevoel", niet echt te omschrijven, maar een koel briesje, relaxte sfeer, mooi uitzicht over zee.
Wel stonden hier palmbomen, die hadden we nog niet eerder gezien. Toch iets eiland-achtigs.

We lopen met de koffers naar buiten en nemen een taxi naar het guesthouse waar we 3 nachten zullen verblijven. We zijn hier vroeg, veel te vroeg, maar het zou fijn zijn als we de koffers neer kunnen zetten. het is 10:00 en tot onze verbazing wordt ons de kamer gewezen waar we zullen slapen. Een Fins houten hutje, gelukkig wel met airco. 2x een 1 persoonsbed tegen elkaar aan en 1x een twijfelaar. Omdat de twijfelaar echt een heel dun matje en volledig houten bodem heeft en ik daar echt geen oog op dicht zou doen (en dan dus heel chagrijnig word) -en natuurlijk gewoon omdat hij, net als zijn vader, een echte gentleman is-, biedt hij aan daar met Pascal te gaan liggen. Het andere bed heeft ook een erg dun matrasje, maar is wel een keer zo dik en dus iets beter.

Er zijn 6 of 7 kamers in het guesthouse. Die van ons is boven. De enige badkamer, met daarin het enige toilet is beneden. Het is niet ideaal, maar wel schoon. Ook de liggen, vanaf een plaatje geboekt en "vlakbij zee" valt wat tegen. Ach, we willen toch een scooter huren. Dan ben je zoveel mobieler en kom je op de mooiste plekken weten we uit ervaring.

We installeren ons, doen gelijk een wasje en ploffen nog een uurtje neer. Rond 11:30 gaan we de boel verkennen. De eigenaar van het guesthouse belt een taxi die ons naar een scooter verhuur bedrijfje brengt. Daar aangekomen belanden we in een soort kleine werkplaats die sterk naar benzine ruikt. Rent? Wordt er gevraagd. "Yes please"... Ok: Pick up. We begrijpen dat we moeten wachtten tot we worden opgehaald. Er staan hier verder ook geen scooters voor de verhuur. Een kwartiertje later rijdt er een auto voor, we stappen in en rijden weg. 100 meter later vraagt de chauffeur of we wel een Internationaal rijbewijs hebben.
SHIT, daar dacht ik op de dag voor vertrek aan... Ook kwam ik er achter dat ik mijn eigen rijbewijs niet mee had, tenminste, niet hier, nu. Het land van de structuur en regeltjes blijkt nu in ons nadeel te werken. In heel ZO-Azie kun je alles afkopen, dus over een internationaal rijbewijs doen ze niet zo moeilijk. Hier dus wel. Balen...
Op internet lezen we ook dat ze hier heel streng in zijn en geen uitzonderingen maken. We stappen de auto uit en besluiten eerst ergens te gaan lunchen.

Na een overheerlijke lunch gaan we verder. We stoppen onderweg nog bij een winkeltje waar we een super leuk, luchtig, linnen setje kopen. We lopen tot we op een kruispunt komen en de zee zien. We besluiten die richting op te gaan. Onderweg komen we een stelletje tegen, ze rijden op een elektrische step. Devinho vraagt of dat niets is!? Ja, super! Waarschijnlijk geen rijbewijs voor nodig, laat staan een internationaal rijbewijs. Ik vraag de jongen waar hij dat gehuurd heeft en hoe duur. Het blijkt niet in de buurt dus lopen we verder. Onderweg zien we een scooter verhuur bedrijf waar we toch nog even binnen lopen. Een chaotische meneer die de ene klant helpt en verwisseld met de andere loopt haastig heen en weer om alles te regelen. Als de rest van de klanten weg zijn vraagt hij of hij ons kan helpen. We vragen of hij elektrische steps heeft. Hij wijst er 1 aan. Oh eentje, jammer. Hij wijst naar de scooters. We vertellen dat we dus geen internationaal rijbewijs hebben, alleen een gewone. Hij bekijkt die van Pascal, ziet dat hij van vrachtwagen tot motor tot auto kan rijden en besluit dat dat vast wel goed zit. "Be carefull"! We huren 1 scooter en 1 Elektrische step voor 48 uur.

Het openbaar vervoer is hier, in tegenstelling tot in de rest van Zuid-Korea niet zo lekker geregeld. Bussen is het enige vervoersmiddel en die komen niet heel frequent en doen er lang over. Buiten dat moet je vooraf je bestemming bepalen en niet zoals op het vaste land gewoon in en uitchecken wanneer je wilt. Het is dus wel fijn dat we nu iets minder afhankelijk zijn. Pascal en Devinho tanken de scooter vol en we rijden langzaam terug richting het guesthouse. Dat blijkt nog een behoorlijk stuk weg te zijn en de route is alles behalve makkelijk.
Pascal kan met de 50cc scooter, makkelijk 50km/u rijden. Ik daarentegen maximaal 25km/u op de E-Step. Devinho zit bij Pascal en Noé staat bij mij achterop. Met de scooter mag je op de weg, maar de step natuurlijk niet. Fietspaden kennen ze hier bijna niet dus voor het grootste gedeelte rijden we over de stoep. Rekening houdend met voetgangers, putdeksels en opstaande stenen of kuilen op het pad. Lekker gaat het niet, maar goed we zijn "vrij" en hebben de tijd.

Na, ik schat, 1,5 uur, een plas en ijsjes stop vinden we dan toch het guesthouse. Het is 16:30 en nadat we de E-Step in de lader hebben gedaan ploffen we neer. Uurtje chillen. Het vroege opstaan en de warmte zorgen er voor dat we graag even een airco-pauze nemen. Rond 17:30 gaat Pascal met de scooter op pad voor wat te eten. Hij komt terug met pizza, salami en ananas kennen ze niet. Jammer voor de mannen, maar de "gewone" kaas pizza die ook nog eens heel erg goedkoop was (₩6000=€4,70), smaakt ons overheerlijk.
We kijken nog een film, maar storten halverwege allemaal in. Noé ligt op Pascal zijn been te slapen en ons lukt het net de film af te kijken.
Morgen ochtend mogen we in de gezamenlijke keuken ons eigen ontbijtje klaar maken. De eigenaar van het guesthouse hier zorgt voor brood, eieren, jam en sap. Voor het eerst hier geen koelkastje op de kamer, dus het is fijn dat dat beneden aanwezig is.

Geniet van jullie dag!